Ernest Beuving. Een van de 70’s.
Beuving zit aan de antidepressiva maar zijn motto is: ‘Prozac eens lekker door’. Mooi oud worden is een uitdaging.
Gelukkig komt er een moment dat je in een kringloopwinkel blijer bent dan bij de mediamarkt.
Als een echte retrofetisjist duikt Beuving daarom in ‘zijn’ 70-er jaren. De tijd van De Grote Drie en vele Grote Drieën.
Hij wekt ze via zijn imitaties tot leven in het perspectief van de 70’s en spiegelt ze aan het nu.
“Dat Ernest zoveel stemmen in huis heeft dwingt respect af. Maar als hij deze ook nog eens
sterke teksten in de mond legt kan alles helemaal niet meer kapot.”(Tubantia)
Hij heeft nu 2000 Facebookvrienden maar slaat wel eens een verjaardagje over.
Hij is nu de hele dag te druk met nieuwe wachtwoorden invoeren
en zorgen dat ie ‘Uitzending gemist’ niet mist…
“er was geen Facebook, geen mobiel,
je was nog mens en geen profiel
en vrienden kwamen op visite.”
(Ernest Beuving)
Nostalgie met een knipoog want deze melancholische druipkaars weet:
“vroeger is ook niet meer, wat het nooit geweest is.”
Kortom een feest der herkenning maar ook een blikopener naar het nu…
Beuving ziet alles weer even helemaal zitten in ieder geval.
Hij heeft zelfs zijn grafschrift al bedacht:
“Ga om mij niet lopen janken
voor je het weet lig je zelf tussen de planken.”
